anne gitti, geldi, çok şükür...

gittim, geldim...

çok şükür...


giderken tek duam zamanın çabuk geçmesiydi. günler bir şekilde geçerdi de, geceler çabuk geçmeliydi. gitmeden önce babayla gece uyanmalarında sürekli denemeler yaptık. Olmadı. Eloş uyandığı gibi meme arıyordu. hatalı ebeveynlik yapmış, her uyandığında onu alıştığı güvenli ortama hiç geciktirmeden kabul etmiştim. Aman ne yalan söyleyeyim hiç de şikayetçi değildim. Ama şimdi anne olmayınca güzel Eloş ne yapacaktı. babayla yaptığımız denemelerde bizimki memeyi bulana kadar gözyaşlarıyla ağlıyor, elimizi, ayağımızı birbirine karıştırıyordu. biberonla önce su, sonra anne sütü vermeyi denedik. ağzına bile almadı. bir şekilde ben odaya girmesem de sanki orada olduğumu biliyor, "hem burdasın, hem beni onunla, bununla uğraştırıyorsun" diye daha da agresifleşiyordu. sonuçta hiç bir denememizde başarıya ulaşmadan gittim buralardan. soğuk, yağmurlu, gri viyana'ya.

ilk gece çok uyandım. her seferinde dualarla uykuya daldım. Babaanne, dede ve haladan oluşan ekip babaya yardım etmek üzere evdeydi. Sabah haberler güzeldi. İlk gece kuzu halasının koynunda uyumuş uyandıktan sonra. İkinci gece güzel Ela herkese bir sürpriz yaparak tüm geceyi uyuyarak geçirmiş. Dede tüm geceyi başında geçirmiş. Sandalye üzerinde nöbet tutmuş. Son gece de anneanne katılmış ekibe ve çok şükür o gece de kazasız belasız atlatılmış. Gündüzler zaten Leyla Teyzemiz sayesinde çok keyifli geçiyordu, yine öyle olmuş. Keyfi hiç bozulmamış.


Karşılaşma anı: Asansörden indim. Ela anneannenin kucağında. Birisi geldiği için sevinçli oluyor genelde. Hareketleniyor, çığlık atıyor. Normalde beni görünce sevinci daha da artıyor. ama bu sefer beni görünce 2dk. kadar hiç epki göstermeden soran gözlerle baktı yüzüme. "Bu önemli biriydi, ama kimdi, neredeydi?" der gibiydi. Bakışları çok etkileyiciydi. Sonra hatırladı, kucağıma geldi, sarıldı, ellerimi bile zor yıkadım ve o gece görüş alanından uzaklaştırmadı küçük kuzu beni.


Sonuç: Allah hiçbir çocuğu annesinden, hiçbir anneyi de çocuğundan ayırmasın