zorunlu ablalık maceraları

(yazi Temmuz basinda kaleme alinmistir)

Hamileliğimin 39. Haftası içinde olmalıyım aslında. Ama kuzu erkenden teşrif edince duble anneliğimin üçüncü haftasına girdim bugünlerde. Hamile olsam nasıl olurdu diye düşünüyorum arada. Acaba çok mu sıkıntıda olurdum, yoksa daha mı rahat olurdum. Zorluk kesin olurdu; zira geceleri çok bölük pörçük uyuyordum(sanki şimdi deliksiz bir uyku çekiyorum geceleri:), ağırlaşmıştım iyiden iyiye, reflü bir hayli artmıştı ve bilimum diğer hamilelik son dönem rahatsızlıkları. Ama tabi şimdi düşünüyorum da kuzuyu kollama derdinin olmaması, ablayı sakin tutmaya çalışmak gibi çabalara girmemek beni baya hafifletiyormuş.

İki haftamızı bitirdik. Çok şükür sağlıklıyız, kuzu hızla toparlanıyor, ben iyileştim sayılır. Bir yenidoğanla bu şekilde vakit geçirmek de mümkünmüş. Yani bir başka deyişle; başka bir hayat cidden mümkünmüş J  İkinci haftasından 5. ayına kadar, gece gündüz, gaz sancılarıyla boğuşan bir çocuk büyüttüğüm için gerçekten şaşkınım. Bebiş emiyor, uyuyor, çok az ağlıyor, genelde huzurlu, sakin. (MAŞALLAH! Bugünlerde ağzımdan en çok çıkan söz, İnşallah’tan Maşallah’a geçtik, çok şükür) Günler süt kokulu, Ela evde yokken telaşsız, sakin. İlk tecrübemiz bize erken sevinmemeyi öğrettiğinden bebeğimizin sakinliğine, problemsiz oluşuna elbet seviniyoruz, şükrediyoruz ama her an değişebilir, biliyoruz, tetikteyiz.

İşin zorluğu hepimizin, ama daha çok minik ablamızın zorlu bir oryantasyon sürecinde oluşu. Anneyi paylaşmak kolay mı? Hele annenin memelerini o ufaklığın ağzında görmek kolay hazmedilebilir mi? Zor, baya zor. Doğumun olduğu gün karşılaşma anını çok önemsemiştim. Tam istediğim gibi oldu. Haberi babasından aldı, odaya girdiğinde kardeşi beşiğindeydi. Ela’nın resimleri başucumdaydı. Ela’ya çok sevineceği bir hediye getirmişti. Heyecanlı bir andı. Hepimiz için. Zaten çok küçük olacağını, tepki veremeyeceğini, hareketsiz yatacağını ve beni emeceğini biliyordu. Sanırım sevinç, heyecan ve meraktı ilk hissettikleri. 

onra emme zamanı geldi. O zaman işte hisler karıştı. Her ne kadar bunu bilse de, defalarca başkalarına bile bilmiş bilmiş anlatmış olsa da, kardeşini memede görünce kötü oldu kuzu. Hemen yatağa, yanıma çıktı. Bir memem onun elinin altında, diğeri kuzuda bir süre idare ettik. İkinci denememizde ağzımdan “dur annecim” gibi bir şey çıktı ağzımdan kardeşine. O an da kötü oldu, net olarak duygusunu ifade etti kuzu “Onun annesi olma!” Ne kadar net, değil mi? Bunun bir sonraki aşaması herhalde resmi dilekçe vermek olurdu diye geçirdim içimden. Sonra “Seni emmesin” dedi. Ben yüzlerce kez konuştuğumuz şeyi tekrarladım. “Tatlım, dişleri yok ya, başka türlü büyüyemez.” O da net bir şekilde “büyümesin o zaman” dedi. Kızım hayatından bu şekilde de memnundu. Kardeşi büyümese de olurdu. Ah kuzucuk zor, değil mi? O gece için birbirine alternatif birkaç senaryom vardı Ela’nın geceyi nerede geçireceği ile ilgili. Ama o hepsini pas geçti. Hiçbiri gerçekleşmedi. Binbir güçlükle babası ve kankası Ece’yle hastaneden ayrıldılar. Ben geceyi babasıyla beraber bizde geçireceğini düşünürken gece 11 sularında babamız kucağında gözü yaşlı Ela ile odaya giriverdi. Kuzu kararını çoktan vermişti, bizimle kalacaktı, kaldı da. Çok mu zor oldu derseniz o kadar da zor olmadı. 12 gibi uyudu, sabah 6.30a kadar da uyanmadı. Gece beni kaldırdılar, yürüttüler, yatağımı temizlediler vs. (ki şahit olmasından en çok korktuğum sahnelerdi) hiçbirini fark etmedi.

Sabah uyandığında kafasının benimle ilgili karışık olduğunu anladım. Ben niye yatıyordum? Hasta mıydım? Endişelenmesi gerekiyor muydu? Daha önce çok anlatmıştım, yine anlattım. Doğum yapan anneler iki gece hastanede kalırlar, karınları ve memeleri biraz acır. O gün saat 08:30a kadar odanın içinde heyecanlı zamanlar geçirdik. Bebek emdi, Ela hep yatakta yanımdaydı, sonra babasıyla 08.30 gibi hastaneden ayrıldılar ve o gün dışarıda keyifli bir gün geçirdi. Geceyi teyzesinde geçirdi, ikinci gün ve gecemizde biz de böylelikle biraz daha hızlı toparlanma şansı bulduk.

Çarşamba akşamüstü hastaneden çıkıp eve geldik ve sanırım asıl macera o zaman başladı…Kardeşi eve de bir bisiklet geçirmişti. Etkilendi, çok sevindi. Bisikletin heyecanı geçince emmeye başlayan kardeşini fark etti. Kafasında bir şimşek çaktı sanki. Hışımla yanımıza geldi, kardeşinin battaniyesini çekti, bebeğe hakim olamayacağım diye aklım çıktı. “Seni emmesin!” diye ağlamaya başladı kuzum. Güzel kızım hastanede o faslı bitirdiğimiz düşünmüştü sanırım. Sonra defalarca tekrarlanacağı üzere evdeki ekip – anneanne, dede, teyze, baba- Ela’nın bir şekilde aklını dağıttı ve yanlış hatırlamıyorsam ilk akşam yemek falan yenmeden babası ve dedesi Ela’yı gezmeye götürdü. Ertesi gün de buna benzer bir kriz, hem de evimizde “hayırlı olsun”a gelmiş bir misafirimiz varken patlak verdi. Ela kardeşini sevmek isterken bir anda bir krize giriverdi. Hem de ne kriz, salya sümük ağlıyor, kendini kardeşinin üzerine atıyor, içinde yattığı port bebeyi hışımla tutup çekmek istiyor. Kuzuyu sakinleştirebilene aşk olsun. Benim henüz çok acım var, ne yazık ki Ela’yı kucağıma alamıyorum. Alabilsem belki rahatlatacağım. O anı hatırladıkça içim sıkışıyor, baya zordu. Sonra yardımımıza annem ve 1 haftadır balkonumuzda misafirimiz olan civcivler yetişti. “Aaa Ela civcivlerden biri kaçmış” cümlesiyle sanki Ela’nın kriz aç / kapa düğmesine basıldı ve gözü yaşlı Ela ağlamayı anında keserek balkona çıktı. 5 dakika sonra keyifle şakıyarak kardeşinin getirdiği bisiklete biniyordu. 5dk. önce yanımızda olmayan birine yaşadıklarımızı anlatsam, Ela’nın keyifli haline bakarak kesin benim halüsinasyon gördüğümü düşündürdü.

Bu iki kriz şiddetinde bir şey bir daha yaşamadık. Biz de biraz taktik değiştirdik. “Ela, dur, orasına dokunma, yapma” ifadeleri yerine mümkün olduğunca “ayağına dokun, elini sevebilirsin, saçlarını yumuşakça okşayabilirsin” gibi ifadeler kullanmaya çalışıyoruz. Ama bu kolay değil, gerçekten. İçinde fırtınalar kopan, bebeğin hala bir oyuncak bebek olduğundan şüphelenen kızım aslında her an her şeyi yapabilir durumda.Sürekli bir test halinde. O yüzden çoğu zaman Ela’yı kardeşinin başından almaya çalışırken terler içinde kalıyorum, kalıyoruz. Biraz daha zamana ihtiyacımız var. Durumun normalleşmesi gerekiyor. En basitinden şu anda kardeşinin “gak” sesini duyan Ela koşarak onun yanına gidiyor. Ulaşmak istediğim durum kardeşinin ağlamasının, beni emmesinin, herhangi birinin kucağında olmasının ve bunun gibi hallerin normalleşmesi. Çok şey mi istiyorum? Evet, çok şey istiyorum, biliyorum…Biz bekleyeceğiz kuzu, sen dert etme, ne kadar sürerse sürsün, hep beraber güzellikle, sabırla geçireceğiz bu dönemi.