1 Aralık 2016 Perşembe

Asla genelle-me!

Alya Karaduman. İkinci annelik tecrübem. Ela'da ağzımdan çıkan ne varsa çocuk büyütmeye dair-uykuydu, tuvalet eğitimiydi, konuşmaydı, meme bırakmaydı- hepsini bana çiğ çiğ yedirten kuzu. Tüm çocuklar gibi nev-i şahsına münhasır bir arkadaş.

Tuvalet eğitimi dediğin çocuğa 1,5 yaşından sonra verilebilir. 2 yaşına gelmeden çocuklar rahatlıkla bezi bırakabilir. Bu doğruydu. Ela bırakmıştı 20 aylıkken. .Alya'da bu tecrübeyi yaşayana kadar bunu genel geçer bir bilgi sanıyordum. Ama Alya'da gündüz kazasız belasız bırakalı 2 ay oluyor. Yani değil 1,5 yaş, 3 yaşı bile geçtik. Yani neymiş; her genelleme gibi çocuklarla ilgili genellemeler de toptan yanlışmış. Doğru olan her çocuğun farklı olduğuymuş. Ve son 3 gecedir Alya'yı gece de kaldırmamaya başladım. Cesaretimi toplayıp Pazartesi gecesi bir deneme yaptım ve sonuç iyi olunca devam ettim. Sanırım gece uyanmamı gerektiren çocuk sayısı normal koşullarda yine sadece 1 :) Bazı durumlarda hepsini  düğmesine aynı anda basılıyor sanki ama o da fırsat olursa başka bir yazının konusu olsun.

Meme bırakırken  de aynı şey oldu. Ela'da yaşadıklarımızdan sonra müthiş korktuğum bir süreçti. 2 kez plan yaptım. Seyahat dönüşlerinde vermeyeceğim diye. Hatta son seyahatin ilk gecesinde nasılsa dönüşte vermeyeceğim diye sütümü -hangi akla hizmetse- sağmadım bile. Ertesi gün acıdan mahvoldum. Saçma şekilde doktor falan bir sürü tantana oldu. Bu çektiğim sıkıntı da yanıma kalmasın diye eve girene kadar kesin vermeyeceğimden emindim. Güya mental olarak kendimi hazırlamıştım. Ama sonra çok komik bir şekilde Alya'yı görmemle memeleri açmam bir oldu :) Ne yapayım kardeşim çocuk kaç gün beklemiş, nasıl vermeyeyim memeyi? Allah kısmet eder de Nil Asya'yı da uzun emzirebilirsem artık benim tarzımın bu olmadığına eminim, anneden ayrıldığında falan bıraktırmam memeyi. Ruhuma aykırı. Bu olayın üstünden bir hafta geçtikten sonra ise bıraktık memeyi. Kafamda hiçbir plan yokken. Zavallı meme başlarım nedenini anlamadığım şekilde çatladı o günlerde. Canım acısa da emziriyordum. Ela'yı 25 ay emzirince en azından Alya'nın doğum gününe kadar yani 2 ay daha emzireyim bari diye karar vermiştim. Bir akşamüstü Alya emerken ağzında kan gördüm. Aklım çıktı. Çocuğu memeden uzaklaştırınca bir de ne göreyim meme başım kanıyor. Baya şiddetli şekilde hem de. Hem Ela hem Alya gördü bu manzarayı. "Meme uf oldu" dedim. Ela hemen yarabandı getirmişti. Onu üstüne kapadık ve o son oldu. Üstüne hiç bir drama yaşanmadı. Alya birkaç kez sordu. Ben hatırlatınca sadece güldü.
İlk geceden müthiş korkuyordum. Çocuk alışkanlıkla uyandı. Ben kıyamet kopmasını bekliyorum. "Annecim ben sana hemen süt ısıtayım" dedim çekinerek. Zaten herşeyim hazırdı hemen getirdim sütü biberonla. İçti Alya, sonra bana biberonu verdi ve poposunu döndü yattı. Ben Ela'dan tecrübeliyim ya "böyle olmaz, çocuk şimdi başlar ağlamaya" diyorum. Bekliyorum. Hiç hareket yok. Uyudu bitti. Olay böyle nihayetlendi. Birkaç gün gece biberonla süt verdim sonra zaten deliksiz uykuya geçti Alya. Hala gülüyorum o geceki halimi düşündükçe. Drama yok, trajedi yok. Yani neymiş her çocuk farklıymış :)

Şimdi sıra Nil Asya'da. Neler yaşayacağımızı merakla bekliyorum.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder