Bu duyguyu Ela geldikten sonra hiç hissetmemiştim. Bu duygunun adı "normale dönüş hissi". Kızımı kısa sürelerle evde bırakıp dışarı çıktığımda insanlara şaşkın şaşkın bakar oldum. Normal hayatlar yaşıyorlar diye özenir oldum. Sakin sakin yürümeler, alışveriş yapmalar, banklarda oturmalar. Hiç olmayacak gibi geliyordu bunlar bana. Belki sakin sakin yürümeler yine eskisi gibi olamayacak ama artık daha rahat sosyalleşebileceğiz sanırım. C.tesi gününden beri ümitliyim artık.
C.tesi sabahı kızım ilk uykusunu uyuduktan sonra babaanneye kahvaltıya gittik. 2. uykumuzu orada uyuduk. heryer çok farklı eldi kızıma. oraya, buraya bakmaktan bir türlü dalamadı, huzursuzlandı. yine de kısa da olsa bir uyku uyumayı becerdi. kalktığında keyifliydi. sonraki uykumuzu halamızın yatağında uyuduk. uyuduk diyorum çünkü kızım uyuyunca yanına uzandım. uyumuşum. meğer ne keyifliymiş anne-kız uykusu. evde hep yatağında uyuduğu için bu keyfi yaşama şansım olmamıştı. tadına doyamadım.
sonrasında havanın güzelliğini fırsat bilip dışarı çıktık. kızım arabasından niyeyse çok hazetmiyordu. genelde eve dönüşümüz Ela kucakta, araba boş şekilde oluyordu. bu sefer öyle olmadı. kızım pek keyiflendi, keyiflenmekle kalmadı yürüyüş esnasında uyudu. uyandığında sürekli gülücükler aıyordu etrafına. bundan cesaret alarak dışarda bir yemek yemeye niyetlendik. durur mu durmaz mı derken melek kızım yemek boyunca etrafını izledi, bize baktı güldü, güldü, güldü...
çok sevinçli bir şekilde eve döndük. saat 19:00 olmuştu. güzel kızım karnını doyurdu ve sakince gece uykusuna geçti.
harika bir gündü. güzel kızıma pek çok teşekkür ve de çok şükür :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder