bu hafta kızımla ayrılık provası yapıyoruz. Ben bir eğitime katılıyorum, sanki çalışıyormuş gibi sabah evden çıkıyorum, öğlen gelip emziyorum ve sonra eğitime geri dönüyorum. 6yı geçerken de evde oluyorum. İlk 2 gün babaannemiz bizde kaldı, şimdi anneannemiz ve dedemiz geldi. Nöbeti onlar devraldı. babaannemiz, anneannemiz, dedelerimiz iyi ki varlar...
zor geçen günler, uzun süre evde kalışların ardından aslında bu eğitime güle oynaya giderim diye düşünmüştüm. evden çıkacağım ve arkadaşlarımla beraber olacağım için sevinçliydim. son geceye kadar da derdim yetecek kadar süt bırakabilmekti. dün, yani ilk sabah tuhaf bir düğüm oldu boğazımda. evden çıkarken de herşey yolundaydı, kızım keyifliydi. herhalde annesinin çıkıp gittiğini anlamamıştır bile ama yolda bir suçluluk duygusu aldı beni. kafamda sürekli "bu eğitim çok gerekli miydi?", "acaba gitmese miydim" soruları dönmeye başladı. işte o an aslında ilerde bunun dayanması ne zor bir şey olacağını ilk kez tam olarak hissettim. bunları etrafımdaki annelerle çok konuşuyorum bu nedenle nasıl bir his olduğunu tahmin ediyordum. dün ilk kez hissettim. arkamdan ağlarken evden çıkmak nasıl olacak?yapabilecek miyim? iç sıkışıklığı ile nasıl başedeceğim?
eğitim başladığında normal olarak konsantrasyon zorluğu çektim ama asıl olan kızımın gözleriydi. kızımın gözleri ara ara bir flaş gibi gözümün önüne geliyor ve gidiyordu. kızımın gözleri bana bakıyordu.özlemek herhalde buydu. doğduğundan beri 24 saati beraber geçirdiğimiz için kızımı özlemek nasıl bir şey bilmiyordum. bunu yaşamamıştım. kızımın gözlerini gördükçe bunu anladım. dün ilk kez kızımı özledim, özlemek ne zormuş anladım...
zor geçen günler, uzun süre evde kalışların ardından aslında bu eğitime güle oynaya giderim diye düşünmüştüm. evden çıkacağım ve arkadaşlarımla beraber olacağım için sevinçliydim. son geceye kadar da derdim yetecek kadar süt bırakabilmekti. dün, yani ilk sabah tuhaf bir düğüm oldu boğazımda. evden çıkarken de herşey yolundaydı, kızım keyifliydi. herhalde annesinin çıkıp gittiğini anlamamıştır bile ama yolda bir suçluluk duygusu aldı beni. kafamda sürekli "bu eğitim çok gerekli miydi?", "acaba gitmese miydim" soruları dönmeye başladı. işte o an aslında ilerde bunun dayanması ne zor bir şey olacağını ilk kez tam olarak hissettim. bunları etrafımdaki annelerle çok konuşuyorum bu nedenle nasıl bir his olduğunu tahmin ediyordum. dün ilk kez hissettim. arkamdan ağlarken evden çıkmak nasıl olacak?yapabilecek miyim? iç sıkışıklığı ile nasıl başedeceğim?
eğitim başladığında normal olarak konsantrasyon zorluğu çektim ama asıl olan kızımın gözleriydi. kızımın gözleri ara ara bir flaş gibi gözümün önüne geliyor ve gidiyordu. kızımın gözleri bana bakıyordu.özlemek herhalde buydu. doğduğundan beri 24 saati beraber geçirdiğimiz için kızımı özlemek nasıl bir şey bilmiyordum. bunu yaşamamıştım. kızımın gözlerini gördükçe bunu anladım. dün ilk kez kızımı özledim, özlemek ne zormuş anladım...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder