iyi geçirdiğimiz, kızımın az ağladığı, gündüz uykusu uyuduğu, geceyi kesintisiz uzun uykularla ıları tamamladığı günler -sayıları çok olmasa da- bana hep zor günler artık bitmiş gibi hissettiriyor. "işte" diyorum "kızım büyüdü ya artık, atlattık." hep böyle olacak zannediyorum. düzen kurma konusunda hep istekli olan biri olarak bundan sonra nasıl bir düzen oturtsak diye düşünmeye başlıyorum hemen. sanıyorum ki o gece 21:30da uyudu ve gece boyunca tek beslemeyle saat 06:30a kadar uyudu ya ertesi gün de öyle olacak. ama olmuyor işte. dün gece mesela kızım gün boyunca çok fazla ağlamadan gece 22:00de uyumuştu. bugün de öyle olacak zannettim ama olmadı. kızım yine çok ağladı. çok gazımız vardı. fitil koymak zorunda kaldık. sonra kucağımda uyudu, uyandı sonunda kazasız belasız yatağına yatırabildim. bir de öyle bir stres yaşıyorum. kucağımda uyuyor sonra yatağına yatırdığım an uyanıyor. inşallah büyüyeceğiz, kendi kendimize uykuya da dalacağız. o günler gelecek mi çok merak ediyorum. o kadar uzak görünüyor ki herşey bana.
genelde kucakta uyuyoruz. dayısının kucağı da sevdiği kucaklardan biri.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder