bu sabah uyandığıma, o gördüklerimin rüya olmasına ne kadar sevindim anlatamam. iyi ki uyandım...
bir eğitimde en uzun rüyanın 7 sn sürdüğünü söylemişlerdi. işte o 7sn'de yaşadıklarım: kızımı bir şekilde evde bırakmışım. emzirmişim, sonrasında uyutup yatak odasında bizim yatağa(ama annemlerin yatağının aynısıydı) yatırmışım. neden bilmiyorum istanbul'a gitmişim. orada zeynep ve mine ile buluşmuşuz. ah kızlar, başıma ne dertler açtınız :) ne yapıyoruz bilmiyorum. sonra mehmeti görüyorum, hastaymış, işe gitmemiş ve benimle birlikte. 21.30 otobüsüne yer ayırtmışız. bursaya dönecekmişiz. annem geliyor, "gitmeyin, kalın bu akşam" diyor. "mehmet hasta, gitmemiz lazım" dediğim an jeton düşüyor. KIZIM!!! resmen unuttum onu. öğlen emzirip çıktım. bir anda çırpınmaya başlıyorum. sayıyorum eve ulaştığımda 12 saat olmuş olacak. bu kadar zamandır uyuyamaz diyorum. kayınpederimi arıyorum. "eve gidin, masanın üzerinde formül süt var, çok acıkmıştır, ağlıyordur, hazırlayıp içirin" diyorum. beni anlayamıyor. ne kadar çaresizim ve de ne kadar suçlu.
rüyamı yorumlamak çok da zor değil. iş zamanı yaklaşıyor, kızımı bırakacağım için sanırım suçluluk hissediyorum. "sanırım" mı? allah'tan bakıcımız çok çok iyi. en önemlisi kızımı seviyor. kızım da onu seviyor. bunu çok güçlü bir şekilde hissediyorum. tabi bu sonucu değiştiriyor mu, hayır. en geç 2 sonra ki o iki ayın bir ayında da bölük pörçük çalışacağım düşünülürse 1,5 ay sonra ayrılacağız. bu sefer prova değil, gerçek. biliyorum ona da alışacağız. hislerim çeşitli. suçluluk, burukluk, gerginlik, endişe, heyecan bir de hazımsızlık. bu ülkenin eğitim sistemi içinde başarılı bir öğrencilik geçirmiş, sınavlarda çoğunlukla doğru seçenekleri işaretlemiş, bunun sonucunda iyi bir üniversite kazanmış, bitirmiş, güzel bir işe girmiştim. şimdi onca emekle kurduğum bu hayatın içinde geldiğim noktada kendime başarılı diyebilir miyim? kurduğum bu hayatın kızımın en azından bu dünyadaki ilk yılına eşlik etmemi sağlaması gerekmez miydi? yeni bir işe alışmak için bile en az 3 aylık (bazen daha uzun) bir oryantasyon süresi gerekirken, hayata alışmak için kızımın benimle sadece 5 aylık bir oryantasyon yapabiliyor olması haksızlık değil mi?
bir eğitimde en uzun rüyanın 7 sn sürdüğünü söylemişlerdi. işte o 7sn'de yaşadıklarım: kızımı bir şekilde evde bırakmışım. emzirmişim, sonrasında uyutup yatak odasında bizim yatağa(ama annemlerin yatağının aynısıydı) yatırmışım. neden bilmiyorum istanbul'a gitmişim. orada zeynep ve mine ile buluşmuşuz. ah kızlar, başıma ne dertler açtınız :) ne yapıyoruz bilmiyorum. sonra mehmeti görüyorum, hastaymış, işe gitmemiş ve benimle birlikte. 21.30 otobüsüne yer ayırtmışız. bursaya dönecekmişiz. annem geliyor, "gitmeyin, kalın bu akşam" diyor. "mehmet hasta, gitmemiz lazım" dediğim an jeton düşüyor. KIZIM!!! resmen unuttum onu. öğlen emzirip çıktım. bir anda çırpınmaya başlıyorum. sayıyorum eve ulaştığımda 12 saat olmuş olacak. bu kadar zamandır uyuyamaz diyorum. kayınpederimi arıyorum. "eve gidin, masanın üzerinde formül süt var, çok acıkmıştır, ağlıyordur, hazırlayıp içirin" diyorum. beni anlayamıyor. ne kadar çaresizim ve de ne kadar suçlu.
rüyamı yorumlamak çok da zor değil. iş zamanı yaklaşıyor, kızımı bırakacağım için sanırım suçluluk hissediyorum. "sanırım" mı? allah'tan bakıcımız çok çok iyi. en önemlisi kızımı seviyor. kızım da onu seviyor. bunu çok güçlü bir şekilde hissediyorum. tabi bu sonucu değiştiriyor mu, hayır. en geç 2 sonra ki o iki ayın bir ayında da bölük pörçük çalışacağım düşünülürse 1,5 ay sonra ayrılacağız. bu sefer prova değil, gerçek. biliyorum ona da alışacağız. hislerim çeşitli. suçluluk, burukluk, gerginlik, endişe, heyecan bir de hazımsızlık. bu ülkenin eğitim sistemi içinde başarılı bir öğrencilik geçirmiş, sınavlarda çoğunlukla doğru seçenekleri işaretlemiş, bunun sonucunda iyi bir üniversite kazanmış, bitirmiş, güzel bir işe girmiştim. şimdi onca emekle kurduğum bu hayatın içinde geldiğim noktada kendime başarılı diyebilir miyim? kurduğum bu hayatın kızımın en azından bu dünyadaki ilk yılına eşlik etmemi sağlaması gerekmez miydi? yeni bir işe alışmak için bile en az 3 aylık (bazen daha uzun) bir oryantasyon süresi gerekirken, hayata alışmak için kızımın benimle sadece 5 aylık bir oryantasyon yapabiliyor olması haksızlık değil mi?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder