son 1 hafta...

Günler azaldı, bende stres arttı. Yaparım deyip de yapmadıklarım içimi sıkmaya başladı. Haftaya bugün bu saatlerde işte olacağım. Son 5 aydır hep Ela vardı. şimdi hem iş, hem Ela olacak. İşim daha az kafa oyalayan bir iş olsa belki daha rahat olurdu ama şimdi zor olacak gibi görünüyor. Artık evde Ela olduğu için belki başetmesi daha kolay olur bundan sonra işlerle, insanlarla. Değiştim mi acaba? yani işe döndüğümde daha farklı olacak mıyım? açıkçası çok hissedemiyorum anneliğin bana neler yaptığını. Neler alıp, neler getirdiğini. Hayatımın değiştiğini, sürekli değişmeye devam edeceğini rahatlıkla görebiliyorum ama bu arada ben ne oluyorum acaba? nasıl birine dönüşüyorum? Belki zamanla anlayabileceğim. Doğum izni sonuçta genelde-genelde mi?- evde bebekle geçirdiğim bir dönem oldu, bunun beni nasıl etkilediğini görebileceğim çok ortam yoktu. bu nedenle işe döndüğümde daha iyi anlarım belki.

Okumak istediklerim var, evde yapmak istediklerim var, artık yazmam gereken bir tez var. Ama artık zaman yok. Zaman varken günler, geceler Ela oldu. Bütün bunlar yapılmadı. Peki şimdi ne olacak? evet yine klasik bir iç hesaplaşma yaşıyorum. 5 ay bitti ya, daha farklı geçirilebilir miydi? Daha çok şey yapılabilir miydi? Bu duyguyu önceden her izin sonunda hissediyordum, bu anlamda bir değişim olmamış bende. kendime haksızlık etmesem iyi olacak tabi. sonuçta gündüzleri kızım rahatlayalı, rahat bir nefes alalı henüz 1 ay ya oldu, ya olmadı. biraz rahatlamam lazım. hayat daha güzel olacak bundan sonra. daha düzenli, daha oturmuş. belki çalışmak bana da iyi gelecek. konuştuğum pek çok yeni anne öyle diyor. yapılmamış işleri ise tek tek yaparım herhalde. sonuçta biten izin, hayat devam ediyor, değil mi?

Kızım gülsün, hep gülsün

ama annesi de gülsün,

çünkü annesi güldükçe Ela güler

Ela güldükçe annesi güler...